Babyblues
Feb 07, 2023
Babyblues ervaren is normaal, ongeveer 80% van de vrouwen heeft vaak babyblues een paar dagen na de bevalling. Het is een gevoel van verdriet en depressie na de bevalling, als gevolg van hormonale veranderingen en een overweldigende depressie door gevoelens uit het verleden die al dan niet verband houden met de zwangerschap.
Toen ik mijn eerste kind kreeg, had ik babyblues. Ik denk dat ik depressief was omdat ik een paar jaar eerder een abortus had ondergaan en ook een keizersnede had meegemaakt, wat bijdroeg tot mijn depressie. Ik dacht dat het een foute keuze was om een kind te krijgen, ik vroeg me af of ik wel echt een kind wilde, ik wist niet hoe ik voor mijn kind moest zorgen en hoe ik tegelijkertijd moest genezen. Ik begon me los te maken van mijn partner en zelfs van mijn baby. Ik vond het moeilijk om ermee om te gaan, ik was altijd chagrijnig en boos op alles en iedereen. Ik stond altijd met tegenzin op om de baby 's nachts te voeden wanneer ze huilde en ze huilde bij het minste ongemak. Ik wilde haar niet altijd aanraken of kalmeren, ik maakte me zorgen of mijn leven weer normaal zou worden, of ik wel een goede echtgenote en een goede moeder zou zijn. Het voelde alsof er zoveel op het spel stond en ik bij elke zorgelijke gedachte mijn verstand verloor.
Ik voelde me zo onbekwaam en mijn man was meestal verdrietig omdat hij niet wist wat er aan de hand was. Ik was zo hard voor mezelf, soms was ik blij dat ik het eindelijk doorhad, dan voelde ik me verdrietig als ze niet ophield met huilen nadat ik haar had gestreeld of borstvoeding had gegeven. Ik begon te twijfelen aan mijn vermogen om voor haar te zorgen, ik werd plotseling boos op mijn partner als ik vond dat hij niet genoeg deed om te helpen. Ik heb OCD en ik wil dat de dingen gaan zoals ik ze gepland heb. Oorspronkelijk, als de dingen niet gingen zoals ik wilde, werd ik boos, maar ik had er controle over. Maar toen ik mijn baby kreeg, ontwikkelde ik een vreselijk slaappatroon, zo erg zelfs dat ik niet kon slapen als zij sliep waardoor ik uitgeput was en ik haatte mezelf daarvoor. De wanorde die het krijgen van een kind met zich meebracht, was overweldigend deprimerend en ik was de hele tijd angstig terwijl ik teveel nadacht.
Ik besefte dat ik hulp moest zoeken omdat ik me niet goed voelde. Ik moet het oplossen om er te zijn voor mijn partner en mijn baby. Ik zag mijn partner op een dag huilen toen ik terugkwam van een wandeling, hij vertelde me dat hij zich zorgen maakte over mij en dat hij wilde dat we het zouden oplossen. We besloten de volgende dag naar de dokter te gaan. De dokter verzekerde me dat het allemaal normaal was en dat ik me er niet druk over moest maken. Hij was wel bang dat ik een postnatale depressie zou krijgen en dat was helemaal wat anders. Ik wilde nog steeds deel uitmaken van het leven van mijn gezin, het was gewoon de verandering waaraan ik me moest aanpassen.
Ik begon met therapie en mijn man, moeder en zussen waren er voor me. Ze zorgden ervoor dat ik gesteund werd, dat ik sliep wanneer dat moest en dat ik verbinding kon maken met mijn baby. Eindelijk boekte ik vooruitgang en voor het eerst sinds lange tijd was ik tevreden met mezelf en mijn baby. De babyblues duurde ongeveer twee weken. Ik stond op de rand van een postnatale depressie, als er niet tijdig was ingegrepen.
De Babyblues is geen ziekte of iets slechts, er is altijd hoop voor iedereen die het heeft. Je moet jezelf toestaan te voelen hoe je je wilt voelen, maar aarzel niet om er met je partner of dokter over te praten. Het gaat altijd over en als je extra hulp nodig hebt, zorg dan dat je die krijgt. Denk niet dat je het allemaal alleen aankunt en overdonder jezelf niet met de verantwoordelijkheid om voor je kind te zorgen. Als je een alleenstaande moeder bent, probeer dan steun te krijgen van vertrouwde familieleden en/of vrienden. Als nieuwe moeder verwacht je dat je blij en opgewonden bent om een kind op de wereld te zetten, maar soms laten je emoties je in de steek. Word er niet verdrietig of boos over, het gaat voorbij, maar je hoeft je niet te schamen om hulp te vragen.
Hier zijn een paar tips die kunnen helpen tijdens de babyblues
- Haal wat frisse lucht. Maak een wandeling in een rustige omgeving om je geest leeg te maken.
- Praat met een vertrouwd persoon, of dat nu je partner, een vriend, een familielid, je doula of een therapeut is.
- Je kan ook je gedachten en gevoelens opschrijven. Maak een persoonlijk dagboek over je dagelijkse ervaringen en wat je zou willen verbeteren.
- Overdonder jezelf niet met de perfecte moeder. Fouten kunnen gebeuren, ook al heb je ervaring met je andere kinderen, toch moet je het jezelf niet te moeilijk maken als je voor je pasgeborene zorgt.
- Neem omega-3-rijk voedsel en andere voedzame voeding. Vermijd bewerkte suiker en voedingsmiddelen die je stemming negatief kunnen beïnvloeden.
- Ga op date, breng samen tijd door en hecht je aan je partner en vrienden, moedig jezelf aan, lees motiverende boeken, verlaag je verwachtingen over een perfecte moeder zijn, kijk naar comedyshows, doe wat je gelukkig maakt, huil als je wilt en pas je beetje bij beetje aan.
- Vraag extra hulp bij de was en andere huishoudelijke taken. Als je je overweldigd voelt door het doen van klusjes en het zorgen voor je baby, kan het geen kwaad om hulp te zoeken. Sommige mensen zijn bereid te werken voor vrouwen die net een baby hebben gekregen en je kunt ze overal vinden. Zorg ervoor dat je met de juiste instanties spreekt.
Hoe eerder je je gevoelens bespreekt, hoe sneller je genezing begint. Als de gevoelens langer dan twee weken aanhouden, is dat een teken dat je mogelijk een postnatale depressie hebt en dat moet behandeld worden. Houd emoties niet te lang opgekropt en onthoud dat je er nooit alleen voor staat.